Στις 17 Ιουλίου  1955, ημέρα Κυριακή, ώρα 1 απόγευμα,27 πολιτικοί κρατούμενοι μέσα από μια σήραγγα 20 μέτρων που είχαν σκάψει από το κελί 13 μέχρι τα λουτρά του εργοστασίου της Ντεστρέ,καταφέρνουν να κάνουν το άλμα προς την ελευθερία δημιουργόντας ταυτόχρονα και μια απο τις ωραιότερες ιστορίες για το πάθος του ανθρώπου για ελευθερία.

27 πολιτικοί λοιπόν που κάνοντας το μεγάλο βήμα κατάφεραν ένα χτύπημα στην τυρρανία και τον φασισμό εκείνης της περιόδου.Οι 27 πολιτικοί  ήτανε:

1. Ανδρέας Μπαρτζώκας, λογιστής, ετών 28, υπόδικος.

2. Γεώργιος Χατζηπέτρου, υδραυλικός, ετών 33, υπόδικος.

3. Αριστοτέλης Γεωργούλιας, έμπορος, τελειόφοιτος Νομικής, ετών 38, υπόδικος.

4. Βαρδής Βαρδινογιάννης, φοιτητής Νομικής ετών 33, υπόδικος.

5. Χαράλαμπος Καλατζής, έμπορος, ετών 28, υπόδικος.

6. Κώστας Λιναρδάτος, δημοσιογράφος, τελειόφοιτος Νομικής, ετών 33, υπόδικος.

7. Δημήτρης Μυριανθόπουλος, εργάτης, ετών 42, υπόδικος.

8. Γκαστόν Βερναρδής, τελειόφοιτος Ιατρικής, ετών 31, υπόδικος.

9. Μιχάλης Κολοκοτρώνης, αρτεργάτης, ετών 30, υπόδικος.

10. Περικλής Ροδάκης, μεταφραστής, ετών 30, υπόδικος.

11. Βασίλης Δουκάκης, μεταφραστής, ετών 30, υπόδικος.

12. Κώστας Φίλης, καθηγητής Φιλολογίας, ετών 28, υπόδικος.

13. Βασίλης Κάτρης, εργάτης, ετών 30, υπόδικος.

14. Κυριάκος Τσακίρης, φοιτητής Νομικής, ετών 39, υπόδικος.

15. Δημήτριος Πανουσόπουλος, ιδιωτικός υπάλληλος, ετών 26, υπόδικος.

16. Ανδρέας Βελλής, φοιτητής Πολυτεχνείου, ετών 26, υπόδικος.

17.Σταύρος Καρράς, σπουδαστής Πολυτεχνείου, ετών 30, υπόδικος.

18. Σωτήρης Σωτηρόπουλος, κτηματίας, ετών 35, υπόδικος.

19. Σταύρος Σιδέρης, πτηνοτρόφος, ετών 30, υπόδικος.

20. Λεωνίδας Τζεφρώνης, τελειόφοιτος Πολυτεχνείου, ετών 35, υπόδικος.

21. Στυλιανός Πάσιος, σιδηροδρομικός, ετών 31, ισοβίτης.

22. Αλέξης Παπαλεξίου, φοιτητής Ιατρικής, ετών 36, ισοβίτης.

23. Αλέξης Παπούλιας, δικηγόρος,ετών 41, φυλάκιση 15 χρόνια.

24. Γιώργος Γεωργίου, εργάτης, ετών 55, καταδικασμένος δυο φορές σε 10 χρόνια.

25. Παντελής Κιουρτσής, έμπορος, ετών 42, κάθειρξη 15 χρόνια.

26. Αλέξης Λογαράς, γεωπόνος, ετών 29, φυλάκιση 2 χρόνια.

27. Ζήσιμος Κόκλας, δημόσιος υπάλληλος, ετών 40, φυλάκιση 5 μήνες.

Στις 22 Ιουλίου δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως διάταγμα με το οποίο 26 δραπέτες (ο ένας, ο Σταύρος Σιδέρης, συνελήφθη πριν από την επικήρυξη στο σπίτι που κατέφυγε), επικηρύσσονται με το νόμο του 1871 «περί ληστοκρατείας», ως «λίαν επικίνδυνοι δια την δημοσίαν ασφάλειαν» με την παρακάτω σειρά και τα αντίστοιχα ποσά:

α) 30.000 δραχ. για τον φόνο ή σύλληψη και 15.000 για την αποτελεσματική κατάδοση των Λ. Τζεφρώνη, Γ. Γεωργίου, Κ. Τσακίρη, Στ. Καρρά, Π. Κιουρτσή.

β) 20.000 δραχ. για τον φόνο ή σύλληψη και 10.000 για την αποτελεσματική κατάδοση των: Γκ. Βερναρδή, Β. Βαρδινογιάννη, Κ. Φίλη, Αρ. Γεωργούλια, Χ. Καλατζή, Κ. Λιναρδάτου, Δ. Μυριανθόπουλου, Αν. Μπαρτζώκα, Α. Παπαλεξίου, Στ. Πάσιου, Αλ. Παπούλια.

γ) 15.000 δραχ. για τον φόνο ή σύλληψη και 7.500 δραχ. για την αποτελεσματική κατάδοση των: Γ. Χατζηπέτρου, Β. Κάτρη, Σ. Σωτηρόπουλου, Π. Ροδάκη, Β. Δουκάκη, Α. Βελλή, Δ. Πανουσόπουλου, Μ. Κολοκοτρώνη.

δ) 10.000 δραχ. για τον φόνο ή την σύλληψη και 5.000 δραχ. για την αποτελεσματική κατάδοση των: Αλ. Λογαρά, Ζ. Κόκλα.

Το ίδιο διάταγμα προβλέπει αυστηρές ποινές για εκείνους που θα περιθάλψουν τους δραπέτες.

Όμως ένα ακόμα ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι αρκετοί από τους κρατούμενους στην συγκεκριμένη φυλακή είχε πάρει μέρος στην μεγάλη απεργία του εργοστασίου λιπασμάτων το 1947 με διευθυντή τότε τον Πρόδρομο  Αθανασιάδη  Μποδοσάκη.

Και για την ιστορία η συγκεκριμένη απεργία ήταν μια από τις συγκλονιστικότερες της εποχής:

Παρασκευή 23 Μαΐου 1947
Αυστηρά μέτρα στα Λιπάσματα. Το εργοστάσιο μετατρέπεται σε “μάντρα σφαγείων” και “στρατιωτικό σχηματισμό”. Ο Μποδοσάκης αφήνει και πέφτει στη θάλασσα 1,5 τόνος υδροχλωρικό οξύ που παράγεται το 24ωρο και δε ζητείται στην αγορά. Εξ΄ άλλου ο νέος προσωπάρχης από τους 15 φορτοεκφορτωτές απέλυσε τους 6, γιατί λόγω της βαριάς δουλειάς, ζήτησαν να αντικατασταθούν ή να αυξηθεί ο αριθμός των απασχολούμενων εκεί.

Παρασκευή 6 Ιουνίου 1947
Μέσα σε ένα χρόνο η εταιρεία του Μποδοσάκη έχει απολύσει εκατοντάδες εργάτες και εργάτριες και προσλαμβάνει “ελεύθερους” εργάτες. Τους πληρώνει 15-25% λιγότερο μισθό και ποσοστά. Με την απειλή της απόλυσης ή με υποσχέσεις ότι αν δείξουν καλή διαγωγή (βλ. υποταγή) θα τους βγάλει κάρτες και θα τους μονιμοποιήσει. Με αυτό τον τρόπο τους εκβιάζει για μεγαλύτερη απόδοση στην παραγωγή.

Μερικές αναφορές για την κατάσταση που επικρατούσε πριν τη μεγάλη απεργία του ’47

17 Ιανουαρίου 1947
Στο χρόνο 1946 και κατά την περίοδο που διοικούσαν οι Κανελλοπουλικοί και η εθνοτράπεζα, ήρθαν χειρότερες μέρες και από την κατοχή. Τα ποσοστά που δίνονταν για ενίσχυση του μεροκάματου, σύμφωνα με την απόδοση στην παραγωγή, την τεχνική κατάρτιση και τους όρους εργασίας, έχασαν την αξία τους λόγω της ακρίβειας της ζωής και της πίεσης της εργοδοσίας για αύξηση της παραγωγής. Αυτά τα “δώρα” χρησιμοποιήθηκαν και για διασπαστικούς λόγους. Περισσότεροι από 800 εργάτες/τριες απολύθηκαν, ενώ οι εργοδοσία έλεγε πως αν μειωθεί το προσωπικό θα υπάρχουν καλύτερες απολαβές για τους υπόλοιπους. Περισσότερα από 15 εργατικά ατυχήματα συνέβησαν. 4 φυματικοί σε μια βδομάδα από τα πυρίμαχα. Μια εργάτρια έχασε τα δάχτυλα της. 2 λιποθυμίες και 3 εγκαύματα σε διάστημα ενός μήνα περίπου.

21 Φεβρουαρίου 1947
Στις 17/2 το προσωπικό των λιπασμάτων κατέβηκε σε λευκή απεργία. Οι διάφοροι απόστολοι της εταιρείας, όπως ο υποδιευθυντής Γεωργίου στα οξέα, έφερε ελεύθερους εργάτες για να κινήσει το συνεργείο. Ο μηχανικός Βήχος στο ηλεκτροτεχνείο, έκανε ¨πολιτική¨για να πείσει τον κόσμο να εργαστεί. Ο εργοδηγός Κωστόπουλος στα αραιά λιπάσματα έφτασε μέχρι εκβιασμού εναντίον αρχιεργατών και ο φύλακας Λιακάκος με τον πρόσθετο αρχιφύλακα έκαναν έρευνα σε ντουλάπια εργατών. Τέλος άφησαν εκτός του εργοστάσιου ένα μέλος του προσωπικού κατ΄ εντολή του κ. Λούη.

Ο Λεων. Κανελλόπουλος, που δέχτηκε τους εκπροσώπους των σωματείων ζήτησε να δώσει απάντηση στις 22 του μήνα. Εκείνοι έδειξαν διαλλακτικότητα και συμφώνησαν. Οι υπεύθυνοι πρότειναν να γίνει γενική συνέλευση για να ακουστεί η γνώμη όλων.

Κατά τη διάρκεια της απεργίας:

28 Μαρτίου 1947
Συνεχίζεται για 4η εβδομάδα η απεργία των γυαλάδων και του βοηθητικού προσωπικού. Η εταιρεία για να τρομοκρατήσει τους απεργούς απέλυσε 75 περίπου και έβαλε σε διαθεσιμότητα 130. Διαδίδεται ότι θα απολυθούν 300 ακόμη. Η εταιρεία στρατολογεί απεργοσπάστες και ανίδεους στη δουλειά. Έντονο διάβημα διαμαρτυρίας έδωσε η επιτροπή των γυαλάδων στον υπουργό Παπαθανάση. Υποσχέθηκε πως θα μεσολαβήσει για να συναντηθούν οι εργαζόμενοι με τους εργοδότες για τη λύση του προβλήματος.

4 Απριλίου 1947
Σήμερα συμπληρώνεται μήνας της απεργίας των γυαλάδων παρόλες τις προσπάθειες διάσπασης του αγώνα. Ο υπουργός εργασίας κ. Μαλατέστας, λέει: Το υπουργείο δεν είναι σε θέση να κάνει κάτι για την εταιρεία. Εξάλλου εσείς συνεχίστε την απεργία σας. Τα λεγόμενα του δείχνουν την απροκάλυπτη προσπάθεια του υπουργείου να δικαιολογήσει την εταιρεία στις ζημιές που προκαλεί στην εθνική οικονομία με την ακινησία του εργοστασίου. Η εταιρεία συνεχίζει να στέλνει στο υαλουργείο μαθητευόμενους και ανειδικεύτους.

18 Απριλίου 1947
Η απεργία των γυαλάδων έκλεισε στις 46 μέρες. Την Τετάρτη 16 Απριλίου η απεργιακή επιτροπή μαζί με 80μελής επιτροπή από απεργούς κατευθύνθηκαν στα γραφεία της εταιρείας. Ο εκπρόσωπος του Μποδοσάκη κ. Τσαγκάρης, όχι μόνο δεν τους δέχτηκε αλλά κάλεσε και την ασφάλεια. Οι απεργοί επέμεναν και τελικά δέχτηκε 4μελής επιτροπή. Δε δόθηκε καμιά λύση. Η εταιρεία επιμένει στην παλιά σύμβαση για το αλυσόδεμα των εργατών. Εκτός αυτού συνελήφθηκε ο πρόεδρος των γυαλάδων ως ηθικός αυτουργός για τα μικροτραύματα του απεργοσπάστη Β. Μονογυιού. Οι απεργοί ζήτησαν την αποφυλάκισή του. Μια επιτροπή πήγε στο διοικητή του 9ου τμήματος , άλλη στον αστυνομικό διευθυντή και μια τρίτη στο δήμαρχο. Το συμβούλιο των γυαλάδων αποφάσισε να ενημερώσει όλους τους εργαζόμενους του Πειραιά για την απεργία. *

* Κατά τη διάρκεια λειτουργίας του εργοστασίου των λιπασμάτων, έγιναν πολλές απεργίες και κινητοποιήσεις των εργαζομένων. Αυτές που παρουσιάζονται εδώ, επιλέχτηκαν λόγω των ιστορικών περιόδων που συνέβησαν. Κατά τους Βαλκανικούς πολέμους, μετά τη μικρασιατική καταστροφή και τον ερχομό των προσφύγων και μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, στη διάρκεια του εμφυλίου. Όλα αυτά δείχνουν, πως οι εργάτες δεν τρομοκρατήθηκαν μέσα σ΄ αυτές τις συνθήκες πάλεψαν και
αγωνίστηκαν για τα δικαιώματά τους.

Στην Δραπετσώνα πάνω στον κεντρικό δρόμο που οδηγεί στο λιμάνι του Πειραιά υπάρχει μια ταμπέλα μεγάλης κατασκευαστικής εταιρίας που προαναγγέλειτην δημιουργία ενός ακόμη γκέτου με την μορφή σύγχρονων κατοικιών.
Όμως πώς γίνεται ένα δημόσιο οίκημα και μάλιστα ένα κατάσστημα σοφρωνισμού να παραχωρείται σε μια ιδιωτική εταιρεία;
Λοιπόν σύμφωνα με στοιχεία που έχουν γίνει γνωστά:Μέχρι πρόσφατα ιδιοκτήτρια ήταν η “Εθνική Κεφαλαίου”, θυγατρική της Εθνικής Τράπεζας. Οπως αποκαλύφθηκε όμως σε συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου της Δραπετσώνας, με την ανοχή της Διοίκησης του δήμου, ο συγκεκριμένος χώρος αγοράστηκε από μεγαλοκατασκευαστή και θα τσιμεντοποιηθεί.Μετά όμως από αντιδράσεις στο δημοτικό συμβούλιο πάρθηκε
απόφαση για χαρακτηρισμό των πρώην φυλακών σε πράσινο και κοινόχρηστο χώρο.
Όμως επείδη ο Δήμοε δεν διαθέτει τα απαιτούμενα χρήματα για την  αγορά ή την απαλλοτρίωση ο κίνδυνος είναι πάντα ορατός.
Ένας χώρος λοιπόν που ανήκει στον λαό της Δραπετσώνας αλλά και του ευρύτερου Πειραιά που έχει δώσει τόσο κόσμο στις φυλακές,αρνούμενος να ‘πουλήσει’τις ιδέες του,κινδυνεύει να γίνει βορά στους μεγαλοκατασκευαστές των γκέτο,των Mall,και των ‘αναπτυξιακών έργων’.Με την ανοχή των εκλεγμένων παρατάξεων.
Αυτός ο χώρος ανήκει στον λαό,ένας ακόμα ελεύθερος χώρος που θέλουν να μας κλέψουνε.
Θα τους αφήσουμε;

Υ.Γ σε λίγες μέρες θα ακολουθήσει ειδικό αφιέρωμα για τις φυλακές των Βούρλων.

H αφίσα έγραφε ότι η πορεία θα ξεκίναγε κατά τις 12:00 από την πλατεία Λαού.Από πολύ νωρίς αρκετός κόσμος βρέθηκε στην πλατεία ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα των συντρόφων από το Ρεσάλτο.Αγνοόντας την αστυνομία και τους ”προστάτες του πολίτη” που προκλητικά είχαν κάνει την εμφάνιση τους με κάθε είδους δύναμη(ΜΑΤ,ασφαλίτες,ΟΠΚΕ,Δέλτα,Ζήτα),φτάνοντας στο σημείο να τρομοκρατούν τους κατασδτηματάρχες αλλά και τον κόσμο που έκανε την βόλτα τους λέγοντας τους ότι οι αναρχικοί θα κάνουν φασαρίες,θα τα σπάσουν,ότι θέλουν ξύλο για να κάτσουν ήσυχα και άλλα τέτοια κωμικοτραγικα΄.Ο κόσμος όμως δεν μάσησε από την τρομουστερ’ια και πλαισίωσε  τον κόσμο που βρισκόταν στην πλατεία,διάβασε κείμενα,συζήτησε  σχετικά με τα γεγονότα.Η μικροφονική δίνει το στίγμα της γειτονιάς” οι συγκεκριμένες γειτονιές είναι ταξικά φορτισμένες και αγωνιστικά χαρακτηρισμένες μέσα στην ιστορία τους και έχουν φτιαχτεί από 3 γενιές μεταναστών (πρώτα οι μικρασιατές πρόσφυγες τη δεκαετία του ’20, έπειτα οι μεταπολεμικοί επαρχιώτες εσωτερικοί μετανάστες και τα τελευταία 20 χρόνια οι μετανάστες και πρόσφυγες από τα Βαλκάνια και την κεντρική Ασία). Γίνεται αναφορά στη μάχη της Ηλεκτρικής στο Κερατσίνι και στο μπλόκο της Κοκκινιάς και σημειώνεται ότι οι ακηδεμόνευτοι αγωνιστές του σήμερα είναι πολιτικοί (και σε ορισμένες περιπτώσεις και φυσικοί) απόγονοι των ανταρτών του παρελθόντος. Ο αγώνας ενάντια στους στρατούς κατοχής (από τα ναζιστικά στρατεύματα μέχρι τις δημο-κρατικές συμμορίες) συνεχίζεται όπως και η αλληλεγγύη.”

Ο κόσμος βγαίνει στον δρόμο.Η πορεία που η διαρκειά της ξεπερνάει την μιάμιση ώρα περνάει μέσα από τις γειτονιές του Κερατσινίου,οι κάτοικοι βγαίνουν στα μπαλκόνια,παίρνουν τα κείμενα που μοιράζονται σε όλη την διαρκεια της πορείας.Η ανταπόκριση του κόσμου κάτι παραπάνω από θετική.Οι αυτοαποκαλλούμενοι ”προστάτες του πολίτη” τα έχουν χαμένα,δεν ξέρουν που να πάνε και ουσιαστικά  τρέχουν να προλάβουν κάθε διαδρομή .Ο κόσμος κάτι παραπάνω από 800 άτομα  περνάει μέσα από τις γειτονιές,τα συνθήματα ολοένα και πιο δυνατά δονούν την ατμόσφαιρα και ποτίζουν κάθε σημείο αυτής της ξεχασμένης γωνιάς του Πειραιά.

¨Αν δεν αντισταθούμε σε όλες τις γειτονιές , οι πόλεις μας θα γίνουν μοντέρνες φυλακές” ακούγεται και όλοι καταλαβαίνουμε πόσο μα πόσο επίκαιρο είναι το σύνθημα.