[kaltura-widget wid=”wun2rk3428″ width=”400″ height=”365″ addpermission=”” editpermission=”” /]
All posts by santinistas
¨Ηταν κάποτε ένα λιμάνι
Στην νοτιοδυτική πλευρά του λ
εκανοπεδίου υπάρχει ένα λιμάνι το οποίο χρόνια πολλά τώρα αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι της μεσογείου.Πέρα όμως από τα γνωστά επιχειρήματα περί σπουδαιότητας του λιμανιού του Πειραιά και αναγνώρισης του ώς σημαντικού σταθμού της οικονομίας,του τουρισμού και της ναυσιπλοΐας,υπάρχει και κάτι άλλο που δίνει στο λιμάνι μια γοητεία.
¨Οπως τα περισσότερα λιμάνια αυτής της γης έτσι και ο Πειραιάς αποτέλεσε και αποτελεί ένα σταυροδρόμι συνάντησης πολιτισμών,μια μικρή γωνιά του πλανήτη που πολλοί ετερόκλητοι άνθρωποι συνυπάρχουν δίνοντας του μιαν άγρια ομορφιά.
Εδώ συναντάς μετανάστες που έχοντας κάνει το μακρύ ταξίδι της αναζήτησης ενός καλύτερου αύριο ξεβράστηκαν εδώ αναζητώντας δουλειά,
εδώ συναντάς ναυτικούς και λιμενεργάτες που έχουν φάει την θάλασσα με το κουτάλι και ξέρουν τι θα πεί κακουχία και ανεργία από πρώτο χέρι
συναντάς νεολαίους,φοιτητές,άνεργους που νιώθουν να ους πνίγει αυτή η πόλη,αυτή η χώρα,παιδιά που δεν έχουν που να παίξουν,που να μεγαλώσουν βλέποντας έναν έναν τους ελεύθερους χώρους να δίνονται σε μεγαλόσχημους καρχαρίες που κοιτάνε μόνο την τσέπη τους
απλό κόσμο που δεν αναγνωρίζει πλέον την πόλη του,που μία απλή επίκλεψη στην παραλία ή στην κοντινότερη μαρίνα όταν επιτρέπεται γίνεται κάτω από το άγρυπνο μάτι της κάμερας και του σεκιούριτι που φυλάει τα πολυτελή γιώτ που πλημμύρισαν τον Πειραιά.
Και όμως ήταν ωραίος ο Πειραιάς πριν χρόνια για όλους εμάς που ζούμε στα περίχωρα του ,τότε που μία κυριακάτικη βόλτα ισοδυναμούσε με εκδρομή.Βόλτες στην θάλασσα,παιχνίδι στα πάρκα,φαγητό στις ταβέρνες,ανεμελιά,ελευθερία και αγνάντεμα από την πλατεία Αλεξάνδρας,μπύρες τα κατοπινά χρόνια στον φάρο,σουβλάκια και πολιτικός προβληματισμός στην Ευαγγελίστρια,τα πρώτα ραντεβού στον Πρ.Ηλία και στο Βεάκειο.
Τώρα όλα αυτά τείνουν να γίνουν μια μακρινή ανάμνηση.Το μόνο που σου δίνει χαρά είναι η πολυπολιτισμικότητα,το πάντρεμα φυλών,οι μυρωδιές από μπαχάρια στην αγορά,το ηλιοβασίλεμα στην Δραπετσώνα,και ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον στο λιμάνι.Τα όνειρα μας που θέλουμε να τα δούμε να πραγματώνονται,να παίρνουν σάρκα και οστά και να κάψουν αυτούς που θέλουν να μας τα στερήσουν.
Για τα όνειρα του αύριο
στους αγώνες του σήμερα
Μάθαμε την ζωή να μετράμε με λεπτά
και κλείσαμε τις στιγμές σε τετράγωνα κλουβιά να
τα φρουρούν οι ώρες…
¨Ομηροι στα ανοιχτά του Πειραιά
¨Ενα γεγονός που δεν ήταν ευρέως γνωστό, ήρθε στο φώς τις τελευταίες μέρες μέσα από την εφημερίδα Αυγή.
Συγκεκριμένα αναφέρεται στην ιδιότυπη ομηρεία 12 Φιλιππινέζων ναυτικών μαζί με τα υπόλοιπα μέλη του πληρώματος του φορτηγού πλοίου “Aetea Sierra”το οποίο εγκαταλείφθηκε 6 ναυτικά μίλα από τις ακτές του Πειραιά.Ο λόγος είναι ότι το 19μελές πλήρωμα, όλοι τους αλλοδαποί, παραμένουν απλήρωτοι από τον Ιούλιο του περασμένου χρόνου, παρά την απόφαση του Μονομελές Πρωτοδικείου Πειραιά που δικαιώνει τους εργαζόμενους, ενώ την ίδια στιγμή εκκρεμεί ο επαναπατρισμός τους.
Μέλη κοινωνικών και πολιτικών οργανώσεων χαρακτηρίζουν τις συνθήκες διαβίωσης ”μεσαιωνικές”, ενώ και οι οικογένειές τους παραμένουν χωρίς οικονομική στήριξη. Βέβαια χωρίς να μας προξενεί εντύπωση,η περίπτωση του Aetea Sierra δεν είναι μοναδική, καθώς υπάρχουν και άλλες ανάλογες περιπτώσεις, καθώς αρκετοί πλοιοκτήτες υιοθετούν αυτή την τακτική το τελευταίο διάστημα και αφήνουν στη μοίρα τους τα πληρώματά τους.
Το πλοίο Aetea Sierra ανήκει στις εταιρείες ελληνικών συμφερόντων Aetea Sierra Maritime Company LTD, Thesarco Shipping co S.A. και Agrosy Shipmanagement INC.Σημειώνεται ότι από στοιχεία της ελληνικής αντιπροσωπείας της Διεθνούς Ομοσπονδίας Mεταφορών (ITF) αυτή την περίοδο γίνονται προσπάθειες για συνδρομή στα πληρώματα 5 εμπορικών πλοίων, με ξένες σημαίες, που έχουν εγκαταλειφθεί ή κατασχεθεί. Ένα από αυτά που βρίσκονται στην περιοχή του Πειραιά είναι και το «Aetea Sierra».
Οι ίδιοι οι ναυτεργάτες χαρακτηρίζουν το πλοίο ”φυλακή” καθώς παραμένει αγκυροβολημένο “στα ανοιχτά” του Πειραιά και, εγκλωβισμένοι όπως είναι, “δεν μπορούν αποβιβαστούν καθώς απαιτείται άδεια από τις λιμενικές αρχές, ενώ τα έγγραφά τους κρατούνται από τους πλοιοκτήτες.
Οι ναυτικοί έχουν εκπληρώσει τις δεκάμηνες συμβάσεις εργασίας τους και ορισμένοι έχουν εργαστεί 14 μήνες χωρίς δυνατότητα αποβίβασης”
Την νομική ευθύνη σχετικά με την πληρωμή των εργαζομένων φέρεται ότι την έχει η εταιρεία που έχει συντάξει τις συμβάσεις εργασίας, ωστόσο δεν έχει γίνει σαφές το νομικό ιδιοκτησιακό καθεστώς του πλοίου. Το πλοίο, που διαχειρίζεται η ελληνική εταιρεία Thesarko, έχει νηολογηθεί στον Παναμά.
Επίσης εκκρεμεί το θέμα επαναπατρισμού των ναυτεργατών, με τους εργαζόμενους να έχουν στείλει επιστολή σε αρμόδια ελληνικά υπουργεία και στην κυβέρνηση των Φιλιππίνων.
Κανένας όμηρος στα χέρια του κράτους
“Ονομάζομαι Ridvan Celik. Το Σεπτέμβριο του 1991 κλήθηκα από τις τουρκικές αρχές να παρουσιαστώ στο στρατό, προκειμένου να υπηρετήσω τη στρατιωτική μου θητεία στην περιοχή του Ντιαρμπακίρ( Νοτιοανατολική Τουρκία – Βόρειο Κουρδιστάν), στην οποία την εποχή εκείνη μαίνονταν οι μάχες μεταξύ των Κούρδων ανταρτών και των τουρκικών δυνάμεων. Δεδομένου ότι δεν επιθυμούσα να εμπλακώ ως στρατιώτης στις μάχες αυτές, οι οποίες είχαν πάρει διαστάσεις εμφυλίου πολέμου, εγκατέλειψα τη χώρα μου τρεις μέρες αφότου έλαβα την πρόσκληση για την εκπλήρωση της στρατιωτικής μου θητείας.”
Απόσπασμα από την αίτηση του Ridvan Celik προς το ελληνικό Υπουργείο Δημόσιας Τάξης για χορήγηση πολιτικού ασύλου, Σεπτέμβριος 1991
Ακόμα μια περίπτωση της εξοντωτικής νομοθεσίας που δεν γνωρίζει σύνορα και χώρες.Αυτή τη στιγμή ο Ridvan Celik διώκεται γιατί αρνήθηκε να υπηρετήσει τον εθνικό στρατό της χώρας του αρνούμενος να γίνει μέρος μιας αρρωστημένης στρατιωτικής επιλογής στο Βόρειο Κουρδιστάν.
Σύμφωνα με πληροφορίες βρίσκεται στο Μεταγωγών της Πέτρου Ράλλη και εκκρεμεί η απόφαση έκδοσης του στην Τουρκία.
Ακολουθεί το κείμενο αλληλεγγύης που μοιράζεται στο Ηράκλειο:
ΚΑΝΕΝΑΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ
Ο Ridvan Celik (Rido) ήρθε στην Ελλάδα ως πολίτικός πρόσφυγας το 1991, σε ηλικία 22 ετών. Επέλεξε να αυτοεξοριστεί όταν αναγκάστηκε απο το φασιστικό τουρκικό καθεστώς να καταταγεί και να πολεμήσει ενάντια στα ταξικά του αδέρφια, τους Κούρδους αντάρτες του PKK. Το 2002 το τουρκικό κράτος τον διέγραψε απο πολίτη του, αφού για 11 χρόνια ήταν “ανυπότακτος”. Φθάνοντας στην Ελλάδα συνέχισε να αγωνίζεται και να συμμετέχει στα κινήματα. Η συνεχής άρνηση του ελληνικού κράτους, από το 1991, να του χορηγήσει πολιτικό άσυλο ανάγκασε τον Rido να ζει σε ημιπαράνομο καθεστώς, μετατρέποντάς τον παράλληλα σε πεδίο εκμετάλλευσης του κάθε εργοδότη.
Η πολιτική που έχει ακολουθήσει το ελληνικό κράτος τα τελευταία χρόνια για τους μετανάστες, στερεί απο τον Rido όλα τα αυτονόητα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, καθιστώντας τον νομικά ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ. Αδυνατεί να φύγει νόμιμα απο την χώρα, καθώς δε δικαιούται ούτε ταυτότητα ούτε διαβατήριο, με αποτέλεσμα να τον κρατάει όμηρο και να τον οδηγεί συνεχώς στην παρανομία. Η σύλληψη του μπορεί να επιφέρει την απέλασή του στην Τουρκία, όπου το ελάχιστο που θα του επιβληθεί είναι η φυλάκιση και ο εξαναγκασμός του να σκοτώσει ή να σκοτωθεί, συμμετέχοντας στον πόλεμο ενάντια στο δίκαιο κουρδικό αγώνα.
Καλούμε τους φορείς, τους φοιτητικούς συλλόγους, τους μαθητές, τις πολιτικές οργανώσεις, τους μετανάστες και κάθε κομμάτι αυτής της κοινωνίας, το οποίο ενδιαφέρεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, να διαθέσει κάθε δυνατό πολιτικό μέσο για να χορηγηθεί πολιτικό άσυλο στον Rido.
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ RIDVAN CELIK (RIDO)
αλληλεγγυοι/ες